به گزارش تحلیل ایران؛ باکتری ها، هر یک از گروهی از موجودات تک سلولی میکروسکوپی که تقریباً در هر محیط روی زمین به تعداد بسیار زیاد زندگی می کنند، از دریچه های
اعماق دریا تا اعماق زیر سطح زمین تا دستگاه گوارش انسان.
باکتری ها فاقد هسته متصل به غشاء و سایر ساختارهای داخلی هستند و بنابراین در بین اشکال حیات تک سلولی به نام پروکاریوت ها قرار می گیرند. پروکاریوت ها موجودات زنده غالب روی زمین هستند که شاید برای سه چهارم تاریخ زمین حضور داشته اند
و تقریباً با تمام زیستگاه های زیست محیطی موجود سازگار شده اند.به عنوان یک گروه، آنها قابلیت های متابولیک بسیار متنوعی را نشان می دهند و می توانند تقریباً از هر ترکیب آلی و برخی ترکیبات معدنی به عنوان منبع غذایی استفاده کنند.برخی از باکتری ها می توانند باعث
بیماری در انسان، حیوان یا گیاه شوند، اما بیشتر آنها بی ضرر هستند و عوامل اکولوژیکی مفیدی هستند که فعالیت های متابولیکی آنها شکل های زندگی بالاتری را حفظ می کند. سایر باکتری ها همزیست گیاهان و بی مهرگان هستند، جایی که عملکردهای مهمی را برای میزبان انجام می
دهند، مانند تثبیت نیتروژن و تخریب سلولز بدون پروکاریوت ها، خاک حاصل خیز نخواهد بود و مواد آلی مرده بسیار کندتر تجزیه می شوند.برخی از باکتری ها به طور گسترده در تهیه غذاها، مواد شیمیایی و آنتی بیوتیک ها استفاده می شوند. مطالعات مربوط به روابط بین گروه‌های مختلف
باکتری‌ها همچنان بینش‌های جدیدی را در مورد منشاء حیات روی زمین و مکانیسم های تکامل به دست می آیند. سلول باکتریباکتری ها به عنوان پروکاریوت هاهمه موجودات زنده روی زمین از یکی از دو نوع اصلی سلول تشکیل شده‌اند: سلول‌های یوکاریوتی، که در آن مواد ژنتیکی
درون یک غشای هسته‌ای محصور شده است، یا سلول‌های پروکاریوتی، که در آنها ماده ژنتیکی از بقیه سلول جدا نمی‌شود. به طور سنتی، تمام سلول های پروکاریوتی باکتری نامیده می شدند و در پادشاهی پروکاریوتی Monera طبقه بندی می شدند. با این حال، طبقه‌بندی آنها به‌عنوان
Monera، که در طبقه‌بندی با سایر پادشاهی‌ها (Plantae، Animalia، Fungi و Protista) برابری می‌کند، تنوع ژنتیکی و متابولیکی قابل‌توجهی را که سلول‌های پروکاریوتی نسبت به سلول‌های یوکاریوتی نشان می‌دهند.در اواخر دهه 1970، کارل ووز، میکروبیولوژیست آمریکایی، با قرار
دادن همه موجودات زنده در سه حوزه: یوکاریا، باکتری ها (که در اصل Eubacteria نامیده می شد) و Archaea (اصلاً Archaebacteria نامیده می شد) برای انعکاس سه خط باستانی تکامل، پیشگام یک تغییر عمده در طبقه بندی شد.موجودات پروکاریوتی که قبلاً به عنوان باکتری شناخته
می شدند، سپس به دو مورد از این حوزه ها، باکتری ها و آرکیا تقسیم شدند. باکتری ها و آرکیا از نظر ظاهری مشابه هستند. به عنوان مثال، اندامک های درون سلولی ندارند و DNA دایره ای دارند.با این حال، آنها اساساً متمایز هستند و جدایی آنها بر اساس شواهد ژنتیکی برای دودمان
تکاملی باستانی و جداگانه آنها و همچنین تفاوت های اساسی در شیمی و فیزیولوژی آنها است. اعضای این دو حوزه پروکاریوتی به همان اندازه که از سلول های یوکاریوتی با یکدیگر متفاوت هستندسلول های پروکاریوتی (یعنی باکتری ها و آرکیا) اساساً با سلول های یوکاریوتی که سایر
اشکال حیات را تشکیل می دهند متفاوت هستند. سلول های پروکاریوتی با طراحی بسیار ساده تری نسبت به سلول های یوکاریوتی تعریف می شوند. بارزترین ساده سازی فقدان اندامک‌های درون سلولی است که ویژگی‌های مشخصه سلول‌های یوکاریوتی است. پراکندگی در طبیعت پروکاریوت
ها در سطح زمین در همه جا حضور دارند. آنها در هر محیط قابل دسترس، از یخ های قطبی گرفته تا چشمه های آب گرم، از قله کوه ها تا کف اقیانوس ها، و از بدن گیاهان و حیوانات تا خاک های جنگلی یافت می شوند. برخی از باکتری ها می توانند در خاک یا آب در دمای نزدیک به انجماد
(0 درجه سانتیگراد 32 درجه فارنهایت) رشد کنند، در حالی که برخی دیگر در آب در دمای نزدیک به جوش (100درجه سانتیگراد 212 درجه فارنهایت) رشد می کنند. هر باکتری برای زندگی در یک تپه محیطی خاص سازگار است، خواه سطوح اقیانوسی، رسوبات گلی، خاک یا سطوح موجودات دیگر باشد.سطح
باکتری در هوا کم است اما قابل توجه است، به خصوص زمانی که گرد و غبار معلق باشد. در توده های طبیعی آب آلوده، تعداد باکتری‌ها می‌تواند هزاران نفر در میلی‌لیتر باشد. در خاک حاصل خیز، تعداد باکتری ها می تواند میلیون ها در هر گرم باشد. و در مدفوع، تعداد باکتری
ها می تواند بیش از میلیاردها در هر گرم باشد.پروکاریوت ها اعضای مهم زیستگاه آنها هستند. اگرچه اندازه آنها کوچک است، اما تعداد زیاد آنها به این معنی است که متابولیسم آنها نقش بسیار زیادی گاه مفید و گاهی مضر در تبدیل عناصر در محیط خارجی آنها ایفا می کند.احتمالاً
هر ماده طبیعی، و بسیاری از مواد مصنوعی، می تواند توسط برخی از گونه های باکتری تجزیه شود (متابولیسم شود). بزرگترین معده گاو، شکمبه، یک اتاق تخمیر است که در آن باکتری‌ها سلولز موجود در علف‌ها را هضم کرده و غذا می‌دهند و آنها را به اسیدهای چرب و اسیدهای آمینه
تبدیل می‌کنند که مواد مغذی اساسی مورد استفاده گاو و اساس تولید گوشت و یک ماده مفید و پر از باکتری های مفید یعنی شیر می باشد تولید می شود.زباله های آلی موجود در فاضلاب یا توده های کمپوست توسط باکتری ها یا به مواد مغذی مناسب برای متابولیسم گیاه یا به متان گازی
(CH4) و دی اکسید کربن تبدیل می شوند. بقایای تمام مواد آلی، از جمله گیاهان و حیوانات، در نهایت از طریق فعالیت باکتری‌ها و سایر میکروارگانیسم‌ها به خاک و گاز تبدیل می‌شوند و از این طریق برای رشد بیشتر در دسترس قرار می‌گیرند. درنهایت علیرغم این واقعیت که متانوژنها
دارای چنین قابلیت متابولیک محدودی هستند و به اکسیژن کاملاً حساس هستند، آنها در زمین گسترده هستند. مقادیر زیادی متان در محیط های هوازی مانند باتلاق و مرداب ها تولید می شود، اما مقادیر قابل توجهی نیز در خاک و حیوانات نشخوارکننده تولید می شود. حداقل 80 درصد متان
موجود در اتمسفر توسط متانوژن ها تولید شده است و مابقی از ذخایر زغال سنگ یا چاه های گاز طبیعی آزاد می شود.