به گزارش
تحلیل ایران ، بیمه سپرده یکی از مکانیسم‌هایی است که از سوی دولت‌ها به منظور افزایش امنیت داخلی سیستم‌های بانکی و همچنین برای حمایت از سپرده‌گذاران کوچک در زمان ورشکستگی بانک‌ها به کار گرفته شده است.
به عبارت دیگر بیمه سپرده ، نوع خاصی از بیمه است که به موجب آن سپرده گذاران در صورت ورشکستگی بانک در مقابل زیان ضمانت می یابند.
بین سال‌های 1863 و 1933، بیش از 17000 بانک ایالات متحده درهای خود را بستند و سپرده‌گذاران متحمل ضررهای سنگین شدند. حتی در سال‌های پر رونق از ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۹، ۵۴۱۱ بانک ها تعطیل شدند و طی چهار سال بعد رکود اقتصادی باعث ورشکستگی ۸۸۱۲
با نک دیگر شد و خسارت زیادی به سپرده‌گذاران وارد شد. برخی از ایالت‌ها در اوایل سال 1829 برنامه‌هایی را برای بیمه کردن سپرده‌گذاران در برابر ضرر و زیان در نظر گرفته بودند، اما هیچ کدام به طور کامل موفق نبودند. دولت بسیاری از پیشنهادها را برای قرار دادن بیمه
سپرده بر مبنای ملی رد کرد تا اینکه فروپاشی فاجعه بار سیستم بانکی در سال 1932 اقدام برای حمایت از سپرده گذاران را ضروری کرد.در سال 1933 با ایجاد شرکت بیمه سپرده با اختیاری برای بیمه سپرده های بانکی در بانک های واجد شرایط تا برای هر سپرده گذار آغاز شد. در حالی
که بانک ها مجاز به انجام این کار در صورت رعایت استانداردها بودند. این طرح به قدری جذاب بود که ظرف چند سال بیش از 90 درصد سپرده‌های بانک‌های تجاری و اکثریت آن‌ها در بانک‌های پس‌انداز متقابل بیمه شدند. اصل بیمه سپرده نیز توسط انجمن های پس انداز و قرض الحسنه
پذیرفته شد، اگرچه این سازمان ها توسط شرکت بیمه پس انداز و وام بیمه می شدند.این اتفاق مهم توانست از شکست بسیاری از بانک هایی که با مشکلاتی مواجه شده بودند جلوگیری کند. بیمه سپرده ها و سایر اصلاحات بانکی در قوانین بانکی 1933 و 1935 سپرده های بیمه شده را در
مؤسسات شرکت کننده تقریباً به اندازه هر تعهد مستقیم دولت را ایمن کرد.