به گزارش تحلیل ایران ؛ سواحل مکران اگر در اختیار ما بود، درب چاه‌های نفت ایران را بسته و کشور را بدون نفت پولدار می‌کردیم. این بخشی از صحبت‌های لیدسی لالویی، استاد دانشگاه EPFL سوئیس است.
توسعه زنجیره صفحات خورشیدی به ظرفیت سالانه ۸ هزار مگاوات در سواحل مکران جزء طرح‌های راهبردی اولویت‌دار صنعت برق ایران قرار گرفت.
با تولید ۸ هزار مگاوات صفحه خورشیدی از خاک سیلسیوم با بروزترین فناوری، در هر سال می‌توان ۱۶ هزار هکتار از زمین‌های ایران را با نیروگاه خورشیدی فرش کرد. با این میزان تولید صفحه خورشیدی می‌توان کمتر از ۵ سال بخشی از کشور به اندازه شهر تهران را نیروگاه خورشیدی
ساخت.
طی سه دهه گذشته تنها برنامه استقرار صنعت فولاد و پتروشیمی در سواحل مکران نهایی شده و صنعت نیروگاه خورشیدی سومین زنجیره ارزشی است که به این مناطق کوچ می‌کند.
درآمد استقرار صنعت تجدیدپذیر برای منطقه مکران در هر سال به ۱.۴ میلیارد دلار می‌رسد. این درآمد ۳ برابر بودجه دولتی وزارت نیرو در سال گذشته است.
علت عدم توجه به منطقه مکران در طول ۳ دهه اخیر از منظر کارشناسان نبود متولی مشخص و ساختار بخشی حکمرانی در ایران است.
کارشناس توسعه صنعتی علی رادمحر راهکار تمرکز سرمایه در منطقه مکران را راهکار توسعه این منطقه عنوان کرده و معتقد است، اگر صنایع بزرگ فاز توسعه خود را به این منطقه بیاورند، ظرفیت بالقوه مکران به ظرفیت بالفعل تبدیل می‌شود.
در مقابل، کارشناس توسعه مکران امیر امیرفری به تجربه توسعه عسلویه با تمرکز سرمایه نفتی و وضعیت اسف‌بار اجتماعی و زیستی آن اشاره کرد و گفت که باید دید به توسعه مکران همه‌جانبه بوده و یک برنامه با همه پیوست‌های اقتصادی، اجتماعی، زیست‌محیطی اجرا شود.
اندیشکده دانشگاه تهران در گزارشی تمرکز همه تصمیمات در منطقه مکران در قالب شورای توسعه سواحل مکران را به عنوان راهکار توسعه این منطقه می‌داند و اعتقاد دارد که تنها با یک برنامه توسعه صنعتی، اقتصادی، زیرساختی، اجتماعی و محیط زیستی می‌توان مکران را به پیشران
توسعه ایران تبدیل کرد.