به گزارش تحلیل ایران به نقل از مهر، التهاب پایدار ممکن است بهبود زخم را متوقف کند یا به تاخیر بیاندازد. در این میان ماکروفاژها نقش اصلی را در بهبود زخم دارند. ماکروفاژهای التهابی مسئول حذف پاتوژن‌ها، بقایا و نوتروفیل‌ها هستند.
در این میان ماکروفاژهای ضد التهابی فرآیندهای بازسازی‌کننده مختلفی را تحریک می‌کنند.
در همین راستا تحقیقات نشان داده پروتئوگلیکان 4 نوترکیب انسانی (rhPRG4) نشان داده شده است که قطبش ماکروفاژها را تعدیل می کند و از فیبروز و اسکار در بهبود زخم جلوگیری می کند. پروتئوگلیکان به پروتئین هایی گفته می شود که انبوهی از گروه شیمیایی گلیکوزیل به آنها
پیوند خورده اند.
به همین دلیل گروهی از محققان با همکاری پژمان قلیچ، محمدمهدی سمندری و علیرضا حسنی نجف آبادی وصله ای از میکروسوزن ها با قابلیت حل شدن (MNAs) و حامل rhPRG4 برای درمان زخم های پوستی ابداع کردند.
تست های آزمایشگاهی نشان داد rhPRG4 عملکرد التهابی ماکروفاژهای مشتق از مغز استخوان را تعدیل می کند. میکروسوزن‌های تجزیه‌پذیر و جداشدنی از متاکریلویل ژلاتین (GelMA) ساخته می شوند که به یک بستر ژلاتینی قابل حل متصل می‌شوند. MNAهای توسعه‌یافته می‌توانند دوز
بالایی از rhPRG4 را از طریق انحلال ژلاتین پس از آسیب ارائه دهند.
نتیجه تحقیق روی یک موش مدل نیز کاهش نشانگرهای التهابی و افزایش رگ‌زایی و رسوب کلاژن را تأیید کرد. در مجموع، این نتایج نشان می‌دهد که MNA حاوی rhPRG4 یک بستر نوید بخش در زمینه بهبود زخم های پوستی هستند.