به گزارش تحلیل ایران ؛ در تاریخ چهارم خردادماه ۱۴۰۴، یک قطار باری از شهر جن‌ژو چین به سمت تهران حرکت کرد و این رویداد به عنوان یک اقدام مهم در راستای تقویت همکاری‌های اقتصادی و ترانزیتی بین ایران و چین به شمار می‌آید. این حرکت نه‌تنها به احیای مسیرهای تاریخی
جاده ابریشم کمک می‌کند، بلکه نشان‌دهنده عزم دو کشور برای گسترش روابط تجاری و اقتصادی است.
این اقدام به ظاهر ساده، از دیدگاه تحلیلگران، حاوی پیامدهای عمیق‌تری برای تجارت جهانی است. با بازگشت به مسیرهای زمینی که در گذشته به حاشیه رانده شده بودند، ایران در این تحولات به عنوان یک بازیگر کلیدی شناخته می‌شود.
ایران، با موقعیت جغرافیایی راهبردی خود، می‌تواند به یکی از مهم‌ترین حلقه‌های زنجیره تأمین جهانی تبدیل شود.
در این راستا، ورود ۵۵ کانتینر قطعات خودرو از چین به ایران، با همکاری شرکت حمل‌ونقل بین‌المللی سمندریل، نشان‌دهنده ظرفیت بالای کریدور ریلی چین-ایران است.
این محموله که شامل قطعات CKD (کامل کیت) بود، از جزیره‌های هاینان و شهر شی آن در چین به سمت ایران منتقل شد.
این فرایند از زمان صدور بارنامه در چین تا ورود به ایران تنها ۱۵ روز به طول انجامید که در مقایسه با روش‌های دریایی که ممکن است هفته‌ها طول بکشد، یک مزیت رقابتی قابل توجه است.
کارشناسان بر این باورند که چنین رکوردهایی می‌تواند انگیزه‌ای برای دیگر صنایع باشد تا از این مسیر سریع و مطمئن استفاده کنند. این پروژه نه تنها زمان حمل را کاهش داده، بلکه به گفته مدیران شرکت سمندریل به عنوان یک جایگزین مطمئن برای حمل هوایی نیز مطرح شده است.
این موضوع به ویژه برای محموله‌هایی که نیازمند سرعت بالا هستند، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
همچنین، با استفاده از این کریدور، ایران در راستای سیاست‌های پدافند غیرعامل، به تنوع بخشی به روش‌های حمل‌ونقل بین‌المللی و کاهش وابستگی به یک مسیر خاص پرداخته است. در شرایطی که تحولات جهانی می‌تواند مسیرهای دریایی را تحت تأثیر قرار دهد، فعال‌سازی این کریدورها
نقش کلیدی در پایداری و امنیت زنجیره تأمین کشور خواهد داشت.
به گفته کریم نائینی، کارشناس حمل‌ونقل و ترانزیت، چین نیز چندین سال است که در تنگه مالاکا با تنش‌های آمریکا رو‌به‌رو است و حتی کریدورهای دورزننده این تنگه مانند کریدور 60 میلیارد دلاری چین-پاکستان (CPEC) راه توسعه داده است.
این کارشناس عنوان کرد که پس از جنگ روسیه و اوکراین، حالا با ورود آمریکا به قفقاز و کریدور زنگزور، مسیر میانی ترانزیت ریلی چین-اروپا دچار تنش شده و همگرایی ایران و چین برای توسعه مسیر جنوبی کریدور شرق-غرب (مسیر گذرنده از خاک) بیش از پیش افزایش یافته است.
ایران و چین به عنوان دو کشور با تاریخچه‌ای غنی در تجارت، اکنون در حال تقویت روابط خود هستند. پروژه‌های جدید حمل و نقل ریلی و فناوری‌های نوین، می‌توانند به افزایش تعاملات اقتصادی کمک کنند و ایران را به عنوان کانونی برای اتصال شرق و غرب معرفی نمایند.
با توجه به موفقیت‌های اخیر، انتظار می‌رود که همکاری‌های ریلی و تجاری بین ایران و چین ادامه یابد و گسترش یابد. این همکاری‌ها نه تنها به افزایش سهم ایران در ترانزیت بین‌المللی کمک خواهد کرد، بلکه می‌تواند به توسعه اقتصادی کشور نیز منجر شود.
در نهایت، این تحولات نشان‌دهنده عزم و اراده دو کشور برای تقویت روابط اقتصادی و تبدیل ایران به یک محور اصلی در شبکه ترانزیتی منطقه‌ای است. آیا ایران می‌تواند با تکیه بر این ظرفیت‌ها، به یک کانون تجاری معتبر در سطح جهانی تبدیل شود؟
پس از جنگ تعرفه‌ای ترامپ و پیامدهای بلوک‌بندی جدید تجاری در سراسر جهان، آینده تجارت جهانی نوین در دستان ایران و چین است و این کشورها باید به سرعت برای بهره‌برداری از فرصت‌های پیش‌رو اقدام کنند.