به گزارش تحلیل ایران به نقل از روابط عمومی دانشگاه صنعتی امیرکبیر، مینا ملکی محقق دانشگاه صنعتی امیرکبیر گفت: در بیماری سرطان استخوان، بعد از جراحی تومور، بخش خالی در ساختار استخوانها ایجاد میشود یا به دلیل سوانح جادهای بخشی
از استخوانها از دست میروند. برای پر کردن این بخشهای خالی، نیاز به پیوندهای استخوانی است.
وی با بیان اینکه این پیوندهای استخوانی، از بدن خود فرد یا افراد کاندید گرفته میشود، افزود: این استخوانهای پیوندی دریافت شده از بدن دارای محدودیتهای زیادی هستند؛ چرا که نمیتوان از استخوانهای فرد، بخش زیادی برداشت و از سوی دیگر پیوند استخوان از بدن فرد
دیگر منجر به پس زدن بافت توسط سیستم ایمنی و در نهایت عفونتهای گسترده میشود.
ملکی خاطر نشان کرد: به منظور غلبه بر این محدودیتها، مهندسی بافت با ساخت داربستها با کمک از سلولهای بنیادی در تلاش است تا از قابلیت تمایز و تبدیل سلولهای بنیادی به استخوانی بهره ببرد.
مجری طرح با اشاره به اجرای طرح تحقیقاتی در این زمینه گفت: در این مطالعات با استفاده از مواد طبیعی و ارزان قیمت و در دسترس بومی کشور، یعنی پیلههای ابریشم و بیوپلیمر طبیعی الژینات، موفق به ساخت یک هیدروژل شدیم که وقتی در دمای ۳۷ درجه سانتیگراد یعنی دمای
بدن قرار گیرد، تبدیل به ژل شده و میتواند کاملا داخل حفره خالی را پر کند.
به گفته وی این هیدروژل در واقع یک محیط امن برای سلولهای بنیادی است چرا که این سلولها از بافتهای چربی استخراج شده است و درون هیدروژل قرار گرفته است.
این دانش آموخته دانشگاه صنعتی امیرکبیر خاطر نشان کرد: طراحی مهندسی این هیدروژل به گونهای است که به سلولهای بنیادی تا زمان تشکل شدن رگها، اکسیژن به بافت میرساند. از طرفی یون منیزیم که کنترل شده منتشر میشود باعث تمایز سلولهای استخوانی میشود. ما برای
این موضوع نانوذره منیزیم پراکسید را با روشی ساختیم که در شرایط پیچیده بدن به شکل کنترل شده به اکسیژن و منیزیم تبدیل شوند.