به گزارش تحلیل ایران ،در شرایطی روز شنبه شکل اجرایی به خود گرفت که رسانه‌های غربی در روزهای گذشته با تمرکز ویژه‌ای اخبار نقل و انتقالات تسلیحاتی آمریکا به منطقه را پوشش می‌دادند و تلاش داشتند در سایه چنین اخباری، از یک‌سو افکارعمومی داخل کشور را تحت‌تاثیر
قرار دهند و ازسوی دیگر بر راهبردهای مذاکراتی طرف ایرانی تاثیر بگذارند.
در چنین شرایطی اما تهران ضمن تاکید بر آمادگی برای مواجهه قاطع با هرگونه تهدید خصمانه، بار دیگر اراده خود را برای گام برداشتن بر مسیر دیپلماسی نشان داد تا در سایه عمل‌گرایی ایران، رویکرد «تهدیدمحور» آمریکا بی‌نتیجه بماند. در این زمینه تلویزیون همشهری در ادامه
مصاحبه‌های خود با صاحب‌نظران پیرامون «مذاکرات عمان»، با مصطفی نجفی، تحلیلگر ارشد مسائل بین‌الملل گفت‌وگو کرده است که در ادامه می‌خوانید.
فضای مذاکرات واشنگتن با تهران تنگ استفضای مذاکرات واشنگتن با تهران تنگ است
چرا قبل از شکل‌گیری مذاکرات، شاهد جنگ به راه انداختن جنگ روانی ازسوی طرف آمریکایی هستیم؟ این مدل جنگ روانی، خاص ترامپ است یا اینکه ازسوی تیم مشاوران او القا می‌شود؟ در این چارچوب ارسال بی‌سابقه ناوها به منطقه به چه معنی است و آنها به دنبال چه هسدستورکار
آمریکایی‌ها درباره مذاکره با ایران در دور دوم ریاست‌جمهوری ترامپ با دوره نخست او متفاوت است؛ در دوره کنونی این موضوع در چارچوب سیاست فشارحداکثری، اما به‌صورت جامع‌تری دنبال می‌شود. نکته اینجاست که بسته سیاستی دور اول ریاست‌جمهوری ترامپ نتیجه‌بخش نبود، چرا
که نتوانست رفتار ایران را تغییر دهد، اما در دور دوم شاهد تغییر هستیم؛ اینکه سیاست فشارحداکثری جامع‌تر شده‌است. در واقع در کنار فشار اقتصادی، فشار نظامی را نیز اضافه کرده‌اند. براین اساس هم هست که در کنار صدور یادداشت اجرایی ضدایرانی ازسوی ترامپ، شاهد گسیل
گسترده تجهیزات سنگین نظامی و راهبردی به منطقه هستیم.
چنین رویکردی را باید یک «بلوف» دانست یا اینکه سیاست ویژه‌ای در پس آن دیده می‌شود؟
این رویکرد، یک راهبرد برای ایجاد سایه جنگ باهدف کسب امتیاز از ایران بر سر میز دیپلماسی است و به نوعی «دیپلماسی اجبار» محسوب می‌شود. ازسوی دیگر برخلاف دور نخست، دیپلماسی هم آغاز شده است. بنابراین اکنون هم باب دیپلسماسی باز شده و هم اینکه احتمال تقابل افزایش
یافته است. احتمال هر دو گزینه وجود دارد و طرفین نیز برای هر دو سناریو آماده‌اند.