به گزارش تحلیل ایران ،این نویسنده اهل افغانستان به دعوت روابط بین‌الملل فرهنگستان زبان و ادب فارسی برای شرکت در آیین پاسداشت زبان و ادب فارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی (پنجشنبه، ۲۵ اردیبهشت) به ایران می‌آید.
،حسین فخری سال ۱۳۲۸ در دهکده بینی‌سنگ ولسوالی «جُغَتو» از توابع ولایت غزنی به دنیا آمد. آموزش‌های ابتدایی را در مکتب نادریه کابل گذراند و وارد دانشکده پلیس شد و در سال ۱۳۵۲ فارغ‌التحصیل شد و سپس در همان‌جا به تدریس پرداخت. تا سال ۱۳۷۱ معاون دادستان
کل کشور و دادستان عمومی نیروهای مسلح افغانستان بود. بعد از ۱۳۷۲ به خاطر جنگ‌ها به پاکستان کوچید و مدت‌ها به عنوان مدیرمسئول نشریه «تعاون» کار کرد.
خبرهای مرتبط
مردی که معتقد بود غلط‌نویسی ضرر ندارد!
خبرهای خوش رئیس شورای پاسداشت زبان فارسی برای نگهبانان زبان فارسی در هند
هفت رمان و هفت مجموعه داستان زبان فارسی و چهار رمان و یک مجموعه داستان زبان مادری به مرحله نهایی راه یافتند
بعد از تحولات یازده سپتامبر به کابل بازگشت و در همان شغل سابقش رییس حوزه هفت امنیت کابل مشغول به کار شد. او که از دوران نوجوانی می‌نوشت، آثارش را از سال ۱۳۵۷ به بعد در مطبوعات به چاپ رساند و به عنوان یکی از نویسندگان پرکار مطرح شد. کتاب‌های ملاقات در
چاه آهو (۱۳۶۴)، اشک کلثوم (۱۳۶۶)، تلاش (۱۳۶۷)، گرگ‌ها و دهکده (۱۳۶۸)، مصیبت کلنگان (۱۳۶۹)، همه در کابل و در انتظار ابابیل (۱۳۷۵)، شوکران در ساتگین سرخ (۱۳۷۸) و اهل قصور (۱۳۸۱)، و مجموعه نقدهایش بر داستان‌های معاصر افغانستان داستان‌ها و دیدگاه‌ها
(۱۳۷۴) را با نام مستعار حسین گل‌کوهی و چاپ دومش را با نام خود در پیشاور منتشر کرده است. آخرین مجموعه داستانش با نام خروسان باغ بابر (کابل، ۱۳۸۷) از سوی خانه ادبیات افغانستان منتشر شده و الفبایی بر لوح این زمانه (کابل، ۱۳۸۹) جدیدترین اثر او است که دربرگیرنده
مقالات، نقدها و یاد یارانش است.