به گزارش تحلیل ایران ،حضرت امام خمینی(ره) ۲۰ اردیبهشت ۱۳۵۹ در حکمی آیت‌الله خامنه‌ای را بعنوان نماینده‌ی خود در شورای عالی دفاع منصوب کردند. ایشان علاوه بر نماینده حضرت امام و مشاور ایشان، ضمن مشارکت فعال در مباحث و تصمیمات شورای عالی دفاع، معمولاً در پایان
جلسه‌های شورای عالی دفاع درباره‌ی مباحث و تصمیمات شورا، به عنوان سخنگوی شورا، در مصاحبه‌های رسانه‌ای، آخرین تصمیمات شورا را به اطلاع مردم می‌رساندند.* به مناسبت ایام سالگرد این رویداد، بخش دفاع مقدس رسانه KHAMENEI.IR با انتشار فیلم یکی از مصاحبه‌های رسانه‌ای
آیت‌الله خامنه‌ای پس از جلسات شورای عالی دفاع، در گزارشی به بررسی تاریخچه تشکیل شورای عالی دفاع و اقدامات آیت‌الله خامنه‌ای در این شورا در دوران دفاع مقدس پرداخته است.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی و با توجه به تهدیدات داخلی و خارجی، در ۱۸ فروردین سال ۱۳۵۸، وزارت دفاع ملّی برای بررسی و رسیدگی به امور ارتش، پیشنهاد داد تا شورایی به عنوان شورای عالی دفاع ملّی تشکیل شود و به بررسی و تصمیم‌گیری در این زمینه بپردازد. هیئت وزیران
دولت موقت جمهوری اسلامی ایران در جلسه مورخ ۱۳۵۸/۱/۲۲ بنابر پیشنهاد شماره ۳ - ۰۳ - .۷۰۱پ مورخ ۱۳۵۸/۱/۱۸ وزارت دفاع ملّی تصویب نمود:* ۱. شورایی به نام شورای عالی دفاع ملّی و امنیت در نخست‌وزیری به ریاست نخست‌وزیر و عضویت افراد زیر تشکیل گردد:الف- نخست‌وزیرب-
وزیر دفاع ملّیپ- یکی از معاونین منتخب نخست‌وزیرت- رییس ستاد کل ارتش ملّیث- سه نفر از افسران عالی رتبه نیروهای مسلح (شاغل یا بازنشسته) به پیشنهاد وزیر دفاع ملّی و تصویب هیأت وزیران.
01:55
۶ MB
۲. وظایف شورا به شرح زیر بود:الف- طرح مسائل مربوط به سازمان ارتش و ژاندارمری و دفاع کشور چه از نظر حفاظت مرزها و چه از لحاظ امنیت داخلی.ب- بررسی اطلاعات رسیده از اداره ضد جاسوسی و اطلاعات ملّی و تجزیه و تحلیل و اخذ تصمیم درباره آنها.پ- مسائل اداری و مالی
عمومی ارتش.ت- تهیه فرامین مربوط به ارتش و ژاندارمری از طرف وزیر دفاع ملّی و توشیح آنها توسط نخست‌وزیر.ث- شورا می‌تواند در صورت لزوم از وزیران یا فرماندهان ارتش برای حضور در جلسات دعوت نماید.(پایگاه اطلاع‌رسانی مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی)پس از تصویب قانون
اساسی در مجلس خبرگان قانون اساسی در سال ۱۳۵۸، این شورا زیر نظر رهبری قرار گرفت و وظایف و ترکیب اعضای آن تغییر کرد. طبق اصل ۱۱۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، مصوب سال ۱۳۵۸ که مربوط به وظایف و اختیارات رهبری است، «فرماندهی کل نیروهای مسلح» در حیطه اختیارات
ایشان می‌باشد و تشکیل شورای عالی دفاع ذیل اختیارات رهبری ذکر گردیده که ترکیب آن شامل هفت نفر از اعضای زیر است: ۱- رئیس‌جمهور، ۲ - نخست‌وزیر، ۳- وزیر دفاع، ۴- رئیس ستاد مشترک ارتش، ۵- فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، ۶- دو مشاور به تعیین رهبر.از جمله
وظایف این شورا بر اساس قانون اساسی مصوب مجلس خبرگان قانون اساسی، پیشنهاد تعیین فرماندهان عالی نیروهای سه‌گانه‌ی ارتش و همچنین پیشنهاد اعلان جنگ و صلح و بسیج نیروها به رهبری بود. ترکیب این شورا به‌گونه‌ای مشخص شده بود که توأمان شامل اعضای سیاسی و نظامی باشد
تا بتواند مسائل را در ابعاد مختلف مورد توجه قرار دهد و تصمیمی خلاف بخش دیگری از کشور اتخاذ نشود.
حضرت امام خمینی(ره) در ۲۰ اردیبهشت ۱۳۵۹، آیت‌الله سیّدعلی خامنه‌ای و آقای دکتر مصطفی چمران را به عنوان نمایندگان خود در شورای عالی دفاع منصوب کردند.در حکم حضرت امام آمده بود:«برای تشکیل شورای عالی دفاع ملّی بر مبنای اصل ۱۱۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی جنابعالی
به عنوان مشاور از طرف اینجانب منصوب می‌شوید و در این موقع چون در وضع استثنایی هستیم لازم است هر هفته با بررسی کامل رویداد‌های داخلی ادارات مختلف ارتش، گزارشی برای این جانب ارسال دارید.» (صحیفه‌ی امام، ج ۱۲، ۲۸۱- ۲۸۲). این اقدام امام، می‌توانست مقدمه شکل‌گیری
عملّی شورای عالی دفاع باشد که در نتیجه آن، امید به سر و سامان دادن به وضعیت نیروهای نظامی دو چندان می‌شد. اما با توجه به روحیه و روشی که بنی‌صدر به عنوان رئیس‌جمهور و رئیس شورای عالی دفاع در آن مقطع داشت، این شورا تا چندین ماه بعد، شکل اجرایی نگرفت و حتی تا
بیست روز پس از شروع جنگ عراق علیه ایران، هیچ جلسه‌ای تشکیل نشد. آیت‌الله خامنه‌ای به عنوان نماینده امام در شورای عالی دفاع در آن مقطع، در این خصوص روایت می‌کند: «با این که شورای دفاع همه ارکان آن جمع شده بود و نماینده امام هم تعیین شده بود، بنی‌صدر آن را تشکیل
نمی‌داد.تا این که جنگ شروع شد و باز هم به خاطر زیاده‌طلبی بنی‌صدر در فرماندهی، خود این شورا تشکیل نشد. چون شورای عالی دفاع استقلال وی را می‌گرفت و برایش مزاحمت ایجاد می‌کرد، در حدود شاید یک ماه بعد از آغاز جنگ، امام دستور دادند که شورای عالی دفاع تشکیل شود.»(روزنامه
جمهوری اسلامی، ۱ مهر ۱۳۶۱)