به گزارش تحلیل ایران در سال ۲۰۲۴، تجارت خارجی کشورهای آسیای مرکزی که دسترسی به «آب‌های آزاد» ندارند، به ۲۷۰ میلیارد دلار رسید که سهم مدیریت حمل‌ونقل این تجارت، به‌اندازه درآمد سالانه نفتی کشورمان (۴۰ میلیارد دلار) است. سهم فعلی ایران مثل
گنجی می‌ماند که در زیر پای ما قرار دارد، اما دستمان خالی است.پس از فروپاشی شوروی در ۱۹۹۲، پنج کشور آسیای مرکزی قزاقستان، ازبکستان، ترکمنستان، قرقیزستان و تاجیکستان، بی‌دریا ماندند. برای نفس‌کشیدن اقتصادی، راهی جز گذر از خاک ایران تا
دریای عمان و خلیج‌فارس ندارند، مثل پنج نفر در اتاق بدون پنجره که تنها راه رسیدنشان به هوا و نور، از راهرو خانه‌ی ما می‌گذرد.
کشورهای آسیای مرکزی به اصطلاح محصور در خشکی، فلزات، مواد معدنی، پنبه و غلات صادر می‌کنند که راه‌آهن گزینه مقرون‌به‌صرفه حمل آن‌هاست. حالا با خط ریلی چابهار-زاهدان که پس از ۱۵ سال خواب، به تاکید مجدد وزیر راه‌وشهرسازی فرزانه صادق «امسال
بیدار می‌شود»، ایران کالای آن‌ها را به آب‌های گرم جنوب می‌رساند.