به گزارش تحلیل ایران هر چه در زندگی دویده‌ام، هرچه بالا و پایین زده‌ام برای پناه‌گرفتن در آغوش تو بود! تویی که محبوب منی که با دوستدارانت مهربان‌ترینی و با کافران سرسخت‌ترین.
می‌خواهم در آغوش مهر تو باشم همچون رسولت، می‌خواهم از شما باشم. شما که رسمتان مهربانی با دوستان است و سرسختی با دشمنان دین! اصلاً تمام زیبایی آدمیزاد به همین است که سینه‌ای سپر داشته باشد برای زورگویان، شمشیری بران و پیشانی پر گره داشته باشد برای آنها که
می‌خواهند به زمین و ناموسش دست دراز کنند و زمانی که برمی‌گردد به میان دوستانش آغوش باز باشد و پرلبخند، بادستانی برای بخشیدن و بخشاندن.
تمام زیبایی آدمیزاد به همین است. تمام جذابیتش به همین که مهربان و رئوف باشد میان دوستدارانش و سرسخت و بی‌نفوذ در مقابل دشمنانش چنان که آتش، هم می‌سوزاند و هم گرما بخشیدن بلد است. چنان که آب، هم سیراب می‌کند و هم سیلاب راه می‌اندازد.
این همان گنجی است که بی‌نیازمان می‌کند. همان خوشبختی بی‌حدی که سرشارمان می‌کند که به هم بپیوندیم و بازو بیندازیم در بازوی هم تا رودخانه شویم و سد شویم و بشکنیم. صخره‌ها و سنگرهایی را که دشمن‌ها بر سر راهمان ریخته‌اند تا چتر شویم و مهر شویم و گرما شویم و
راه ببندیم بر هر گلوله‌ای که به غضب و کینه به سویمان می‌آید.
ما یاران محمدیم! همان‌ها که در میدان جنگ شمشیرمان بر سر طاغوت فرود می‌آید و در میدان دوستانمان، آغوش می‌شویم برای هم‌رزمانمان.
ما یاران محمدیم! سختیم، غیر قابل نفوذیم و محکم برای دشمنانمان؛ نرمیم، مهربانیم و آغوش برای وابستگانمان. هر ضربه‌ای از کفر چون موجی به صخره‌های مقاومتمان می‌خورد و بازمی‌گردد. هر زخمی که می‌خوریم مرهمی از مهر بر آن می‌گذاریم. دل‌هایمان چون نخ‌هایی است که
درهم‌تنیده می‌شود تا بسازد ریسمانی محکم و شکست‌ناپذیر. همان ریسمانی که به آن چنگ می‌زنیم تا متفرق نشویم و پشت‌گرمی خدا را داشته باشیم.
وای بر آنها که چشم‌هایشان را می‌بندند بر ظلم و پرکرده است دل‌هایشان را آرزوهای بلند این دنیا. همان‌ها که پنهانی، دشمنانش را دوست می‌گیرند و دوستانشان را پس می‌زنند. همان‌ها که در خون مظلومان شریک‌اند و در یک آخور است سرهایشان با ستمگران؛ همان خاسران دنیا
و آخرتی که از سال‌ها پیش عهد و پیمانشان را با پیامبر شکستند. به بعضی دستورهای کتاب آسمانی پیوستند و از بعضی دیگر گسستند. شدیدترین عذاب‌ها نصیبشان، سوزاننده‌ترین آتش‌ها؛ نوش‌جانشان!
مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ۚ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ (آیه ۲۹ سوره فتح)
محمّد (صلی‌اللهُ عَلیه و آله و سلّم) پيامبر خداست و همراهانش در برابر دشمنان بى‌دين سرسخت و با خودشان مهربان هستند.
همراهان محمد چگونه‌اند؟
همراه محمد باید شبیه او باشد. شبیه او که برای مردم مدینه از پدر مهربان‌تر بود و برای مشرکان مکه، از صاعقه بی‌امان‌تر. شبیه او که در حال خود از تلاقی و انتقام به‌سادگی چشم می‌پوشید و در حق مظلوم همچون دریایی طوفانی می‌خروشید.
همراه محمد، باید مثل خود او، آمیزه‌ای از رحم و خشم و مهر و قهر باشد. مثل آب که گاه سیراب می‌کند و گاه سیلاب می‌شود. مثل آتش که گرم می‌کند و می‌سوزاند. مثل خاک که می‌رویاند و می‌میراند. پای هر کدام که بلنگد پای این همراهی هم خواهد لنگید.
دو بال پرواز
حضرت محمد، پیامبر خدا است و یارانش نمونه‌هایی بی‌نظیر از یک امت مقتدر و مهربان‌اند. آنان که در میدان نبرد، استوار و شکست‌ناپذیرند و در میان خود با مهر و عطوفت زندگی می‌کنند. الگویی روشن از جامعه‌ای ولایی و موفق را به نمایش می‌گذارند. این آیه شریفه هویت امت
اسلامی را در دو واژه خلاصه می‌کند.
صلابت در برابر دشمن و مهربانی در میان خود؛ برای درک این دو ویژگی صحنه‌ای از تاریخ صدر اسلام را تصور کنید، یاران پیامبر در جنگ خیبر، قلعه‌های مستحکم یهودیان را در هم می‌شکنند. علی که پرچم‌دار سپاه است باقدرت و صلابت دروازه قلعه را از جا می‌کند اما همین علی،
همیشه دست مهربانش بر سریتیمان است. این همان ترکیب زیبای صلابت و رأفت است که امت اسلامی را متمایز می‌کند.
یا به روزهای سخت شعب ابی‌طالب فکر کنید؛ جایی که مسلمانان در محاصره شدید اقتصادی قرار داشتند. در آن دوران پیامبر اکرم با وجود تمام سختی‌ها دلداری و محبتش را از کسی دریغ نمی‌کرد. آنان که از غذای اندک خود به دیگران می‌بخشیدند، نمونه‌ای از رحماءُ بینهم، بودند.
زیست اسلامی یعنی چه؟ معنای چگونگی زندگی اجتماعی اسلامی چیست؟ این را در قرآن و در نهج‌البلاغه و در روایات می‌شود پیدا کرد. در این الگو، لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ، وجود دارد، یعنی عدالت؛ در این الگو أشداءُ على الكفار وجود دارد. یعنی مرزبندی با دشمن؛ در
این الگو رحماء بينهم وجود دارد. یعنی مهربانی مؤمنین و مردم با یکدیگر؛ اینها خطوط اصلی است؛ ما از هر کدام از اینها که غفلت کرده باشیم و غفلت بکنیم و زمین بماند، نقصی در الگوی زیست اسلامی به وجود می‌آید. این ویژگی‌ها نه‌تنها در میدان جنگ، بلکه در زندگی روزمره
مسلمانان نیز باید جاری باشد.
تصور کنید در جامعه‌ای زندگی می‌کنید که افراد در برابر تهدیدهای دشمنان خارجی همچون سدی مستحکم عمل می‌کنند و در مسائل داخلی اختلافات خود را با گفتگو و محبت حل می‌کنند. چنین جامعه‌ای الگویی است که آیه شریفه توصیف می‌کند. امروز نیز این آیه چراغ راهی برای امت
اسلامی است. در برابر دشمنانی که با توطئه‌ها و تحریم‌ها به دنبال شکستن عزت مسلمانان‌اند، باید صلابت نشان دهیم. در میان خود نیز با مهربانی، کمک به نیازمندان و رعایت انصاف، پایه‌های جامعه‌ای قوی و متحد را بنا کنیم. اگر این دو ویژگی در میان ما نهادینه شود. هیچ
دشمنی نمی‌تواند بر ما غلبه کند و هیچ اختلافی نمی‌تواند ما را از هم جدا سازد.
خداوند در این آیه از ما خواسته است که:
در برابر دشمنان حق استوار و قاطع باشیم و در میان خود روحیه مهربانی و همدلی را تقویت کنیم.
برای عمل به این آیه در زندگی می‌توانیم:
به‌جای بی‌تفاوتی نسبت به دشمنی با حق آگاهی خود را افزایش دهیم و اقدامات عملی برای ایستادگی در برابر دشمنان داشته باشیم.
با همه مسلمانان عالم به دنبال تقویت روحیه رحمت و محبت باشیم و در هنگام اختلاف به‌جای تفرقه بر همدلی تمرکز کنیم.